| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Mama miala dziś powazną operację. Byly problemy z narkozą i z wydolnością serca podczas operacji. teraz leży na Intensywnej Terapii i jej serce nie może zacząć normalnie pracować. Poza tym są też trudności z wydolnością oddechową.
Nie mam jak do Niej pojechać. Siostra natomiast rzucila wszystko i jedzie do niej. Myślę, że ta doba będzie decydująca...Ale tak bardzo się boję...I czuję się tak samotnie z tymi wszystkimi problemami. Kiedy sie to skończy? I jak to się skończy?
Ostatnio tylko narzekam, ale co na to poradzę, że przytrafiają mi się same smutne rzeczy. Staram się nie poddawać, bardzo się staram. Piszę, czytam, robótkuję, aby zająć czymś ręce i umysl. Podświadomośc jednak też robi swoje i czuję, jak gromadzi we mnie coraz więcej lęku.
Zawsze myślaam, że jak będę miala męża, to każdy ból i każdy smutek podzielę na pól, a każdą radość i szczęście pomnożę przez dwa... Nie wyszlo. Jestem z tym wszystkim sama.
BTW: Zaglądam na blogi Martyni i Agi, bo jakoś pusto tu bez Nich. O Martyni przynajmniej coś wiemy, ale Aga? Co jej się prztrafilo, że nie zagląda tu i nie odbiera poczty? Czy ona aby również nie trafila do szpitala?
Jaki smutny ten maj! Nawet pod względem pogody...
W czerwcu wychodzi kolejna moja książka, ale wydawnictwo zrobilo poważny bląd w moim nazwisku. Nie da się już tego odkręcić. Przepraszają. A mnie to wkurza! Podobna sytuacja zdarza mi się już drugi raz. To przykro patrzeć na swoje dzielo, które nieopatrznie podpisano jakby nie moim nazwiskiem. Czy jestem drobiazgowa? Być może, ale jakoś czuję się integralnie związana ze swoim nazwiskiem. Mialam zaufanie do wydawcy i nie poprosilam o końcową autoryzację. I kilka dni temu rzuciam okiem na stronę z zapowiedziami, a tam... ach, przestanę może już przynudzać, co?
Tu wyobraźcie sobie moje machnięcie ręką na cale to zamieszanie. :-)
Obawiam się, że powiedzenie, iż "Nieszczęścia chodzą parami" ma w sobie coś z prawdy. Wczoraj zatelefonowal Tata z wiadomością, że Mama od kilku dni jest w szpitalu...Czulam w Jego glosie niepokój, czulam Jego samotność i smutek i nie moglam Go pocieszyć, bo jestem zbyt daleko, a telefony na komórkę sa wciąż takie drogie. Nie wspomnę już o wlasnym bólu i przerażeniu.
Tak więc teraz mam w szpitalu i męża i Mamę.
Pamiętacie? W jednej z tych dawnych notek, które mi zniknęly, pisalam, że przygotowuję z dziećmi ze Świetlicy środowiskowej "Kopciuszka". Dziś mieliśmy już taką próbę prawie na serio. Role się ustabilizowaly (wcześniej byla straszna rotacja), i dzieciaki usilują zagrać tak, aby maluch z przedszkola coś z tego zrozumialy. Czasu mam niewiele, ale może coś z tego będzie?
Ja notomiast trenuję wyrabianie koronek frywolitkowych, bo chcę mojej Muszelce zrobić dodatkowe ozdoby na wianuszek, jak będzie sypala kwiatki. Wiecie, jak wyglądają frywolitki? Nie wiecie? No to koniecznie zajrzyjcie tu:
I co? Ladne, nie? A to nie są wszytskie mozliwości frywolitkowania, ale nie będę to wrzucala więcej linków. Lepiej wezmę się za czólenka i do dziela...
Mam nadzieję, że kryzys mija. Kiedy dziś próbowalam sobie pospać, odpocząć, mój umysl zaczą pracować na zdwojonych obrotach, nie moglam sie opędzić od starych i nowych pomyslow. Musialam się podnieść i zacząć niektóre z nich realizować, a inne projektować bardziej szczególowo. To znak, że wraca mi aktywność. Żeby tylko coś z niej wynikalo, tzn. jakieś wymierne korzyści...
Dziękuję Wam za duchowe wsparcie...To bardzo mile i pomocne!