| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Mam nadzieję, że kryzys mija. Kiedy dziś próbowalam sobie pospać, odpocząć, mój umysl zaczą pracować na zdwojonych obrotach, nie moglam sie opędzić od starych i nowych pomyslow. Musialam się podnieść i zacząć niektóre z nich realizować, a inne projektować bardziej szczególowo. To znak, że wraca mi aktywność. Żeby tylko coś z niej wynikalo, tzn. jakieś wymierne korzyści...
Dziękuję Wam za duchowe wsparcie...To bardzo mile i pomocne!
Przez ten smutek i napięcie, znowu rozbolala mnie glowa...i boli od wczoraj.
Postanowilam więc, co następuje:
- wracam do lóżka zaraz po odprowadzeniu dzieci do przedszkola (artykuly poczekaja),
- nie przejmuję się balaganem, aż nie zregeneruję sil,
- zacznę od nowa szukać plusów i myśleć pozytywnie,
- a po piąte przez dziesiąte: odpoczywać, odpoczywać, odpoczywać!
"To przejdzie, przejdzie,
nic to, nic..."
Och jej nie mogę się uporac z tą spadówą. Poza tym obserwuję u siebie wyraźne objawy bulimii, bo najchętniej polknęlabym wszystko, co mam do zjedzenia.
Juz chyba lepsza byla jako taka równowaga, kiedy siedzial w szpitalu. Dni mialy swój rytm. A teraz mam w sobie tyle niepokoju. Miejsca sobie znaleźc nie mogę.
Marcin byl przez weekend, ale ile mnie to kosztowalo...nie dam rady napisać. Jest w bardzo kiepskiej formie i jego katasroficzne spojrzenie na nasza sytuację zaczęlo się udzielać.
I co, że jestem dzielna? Jak pada na nas cios za ciosem. Zupelnie, jakby ktoś rzucil klątwę. Jak się wygrzebiemy z jednego problemu, zaraz pojawia się kolejny (w którym my nie mieliśmy żadnego udzialu). Odprowadziliśmy go, a teraz czuję się, jakby mnie ktoś przepuścil przez wyżymaczkę. Gdzie wyrzucić caly ten smutek? Skąd wziąć sily i nadzieją na kolejne dni?
Trochę mi się ta nzawa nie podoba, ale co zrobić. Z drugiej strony drewno, to nie papier, prawda? To już coś dużo solidniejszego i trwalszego.
A my obchodzimy rocznicę bez żadnych fajerwerków. Marcin bardzo źle się czuje. Jutro wraca do szpitala. Jest calkiem zalamany i caly czas twierdzi,że to już koniec, że dalej nie damy rady, że on nie będzie mógl więcej pracować i wylądujemy na ulicy. Sam sobie napędza czarne myśli. Dodatkowo podkopuje - i tak już mocno nadwątloną - moją nadzieję.
I taka ta nasza rocznica. Niewesola, niestety.