| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
U Mamy nic waściwie się nie zmienilo. Pojawila się tylko niewielka gorączka, ale podobno to się zdarza.
Przyjechal Marcin. Poszedl "spać z kurami " o 19.30 ( tak sie przyzwyczail w szpitalu).
A ja pokażę Wam dwa zdjęcia (sprzed kilku dni) mojej starszej Muszelki:
Nela na koniu podczas wycieczki z przedszkola do stadniny koni
Nela (niebiesko-żółty motylek) podczas występu na Dzień MatkiTeraz dni są dla mnie, niczym niekończące się wypatrywanie pierwszych prześwitów poranka. Z trudem wykonuję niezbędne czynności. Napięcie jest tak ogromne, że byle podmuch może sprawić, że pęknę i rozsypię w pyl. Rzeczywistość nabrala dla mnie specyficznego wyglądu, zapachu. Poruszam się, jak w malignie. Marzę o tym, by to się skończylo.
Napisze Wam tylko, że (byc może to jakiś rodzaj obrony organizmu) w przedziwny sposób po tej drugiej operacji Mamy mam przeczucie, że teraz będzie dobrze. Poprzednio nie dopuszczalam do glosu wewnętrznego przekonania, że coś jest źle.... Ale to może być tylko autosugestia, to może być obrona psychiki przed tym nieznośnym duchowym bólem... Nie wiem, nie wiem.
Boję się, co będzie, jak wybudzą Mamę. Jak zareaguje Jej organizm? Jak będzie dawal sobie radę?
A tymczasem cisza....
PS. Jesli nie wiecie czasem, co mi napisać, zostawcie chociaż uśmieszek, jakiś symbol,ze jesteście ze mną. To dla mnie bardzo ważne....
Spojrzalam dziś na licznik i okazalo się, że mialam tu sporo odwiedzin, ale tylko dwie osoby zostawily ślad po sobie. Trochę mnie to zmartwilo, bo pomyślalam, że macie mnie dość. No cóż, trudno...
A ja - kontynuując swój wątek o Mamie - przed chwilą telefonowalam do szpitala. Mama dalej pozostaje w uśpieniu. Oddycha za Nią respirator, karmią ją sztucznie. Tym razem udalo mi się porozmawiać z pielęgniarką. Powiedziala, że dziś nic straszengo się nie dzialo. Mama nie gorączkuje, jest stabilna i jeszcze Ją trochę potrzymają w uśpieniu. Mówia, że stan jest cay czas poważny, ale mają nadzieję, że nie będzie dodatkowych powiklań. jednak przez telefon nie moga udzielać szczególowych infromacji. Tata, albo siostra będą musieli osobiście skontaktować się z ordynatorem.
Przynajmniej nie nastąpilo pogorszenie...
Cisza. Ani tata, ani siostra nie telefonują, czyli nic się nie zmienia. Wieczorem, ja zatelefonuję na OIOM. Strach przed tym, co usysze, jest nie do opisania. Niepewność. Kwintesencja niepewności. Bezradność. Samo serce bezradności. Nie wiem już, ile razy wyszeptaam bagalne: "Jezu, ufam Tobie!" Ufam. Tkwię w tym bólu, jak bezbronne dziecko. Co będzie?
Mama śpi...Ale się obudzi...Będzie z nami....
Niestety...Mama miala drugą operację. lekarze pozostawili ją niewybudzoną i ma tak być jeszcze jutro. Nie wiem, nie wiem, co robić. Tutaj Marcin ma przyjechać na przepustkę (jest w trochę lepszym stanie), a ja zupelnie rozlecialam sie na kawalki. Nie mam pojęcia, jakim cudem funkcjonuję przy dzieciach...
Rozpadaaaam się...Boję. Tak bardzo się boję!